De passie die niemand stoppen kan

Toen ik op een doordeweekse dag me tijdens de middag begaf rond Sint-Andries stopte ik even bij Frituur ‘t Stadion voor een belegd broodje. Vooraleer ik de zaak binnenstapte keek ik even opzij om ons fort Jan Breydel nog eens met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Af en toe kwam er een streepje zon tevoorschijn die binnenglipte en een soort van hoop uitstraalde. De keuze om enkele minuten later mijn middagmaal te nuttigen op een eenzaam bankje aan de rand van het stadion was snel gemaakt.

Een gevoel van stilte overheerste me. Want hoe kan je een stuk beton zo missen. Een plek waar iedere Club-fan herinneren heeft gemaakt die ze met veel trots aan anderen vertellen. Zelf gaat er voor me geen dag voorbij dat ik niet over Club heb gepraat. We dragen immers deze ploeg mee in ons hart. Maar het vieren van een doelpunt is in deze tijden voor supporters en spelers heel apart.

Vorige zondagnamiddag, wanneer de wedstrijd tegen Standard een dik uur ver was, knaagde het toch om in de tribunes te zitten met duizenden anderen. Uiteraard in niet COVID-tijden welteverstaan … Want zoals een medeblogger tegen me zei “Het gevoel van ontlading na een goal is me zo goed als vreemd geworden.” De blijdschap blijft maar buiten het feit dat je enkele seconden uit de zetel veert met gebalde vuisten en bij een gelijkmaker een krachtige ''KOMAAN'' schreeuwt stopt het toch wel.

Het is echter onwezenlijk dat je na zo’n prestatie plots zapt naar het WK Veldrijden en je met het gevoel achterblijft van dit was het dan. Maar er zal heus een tijd terugkomen dat de lege tribunes opnieuw tot de nok gevuld zullen zijn. Dan schuimen we samen als nooit tevoren. Dat is zeker!